Ludzie cienia

Chwytając książkę spodziewałam się czegoś zupełnie innego- jednak nie byłam wcale, ani trochę rozczarowana.
Moja wyobraźnia generalnie sięga daleko, ale nie aż tak daleko, jak autora.
Nie wiem czy to dobrze, ale podczas lektóry zastanawiałam się kto ma gorzej w głowie- autor, który to napisał, czy czytelnik, któremu sprawia to przyjemność? - pozostawie to pytanie dla bezpieczeństwa, może lepiej bez odpowiedzi.
Zaczynając jednak od początku, historia wprowadza nas w mroczny, pełen tajemnic i diabelskich kultów świat, skryty pod osłoną nocy w podziemiach miasta. Coraz bardziej rozrastająca się i grasująca po mieście sekta kanibali, sieje strach wśród mieszkanców.
Sekta w drastyczny sposób porywa swoje ofiary a następnie podczas swoich kanibalskich diabelskich obrzędów-je zjada.
Oczywiście wszystko podszyte jest zażywaniem przez jej członków pewnego nieznanego narkotyku, który otępia i spowalnia procesy myślowe w mógzu a przy tym pobudza zwierzęce instynkty.
Książka pełna jest bardzo szczegółowych, dogłębnych opisów krwiożerczych, brutalnych porwań oraz zamieniania swych ofiar w posiłek.
Czytelnikowi zbyt wrażliwemu zdecydowanie nie polecam tej pozycji. Można przez kilka dni nie zjeść obiadu.
Jednak dla tych, którzy mimo wszystko lubią poczuć dreszczyk obłędu i psychozy, polecam.
To jest trochę jak bezpieczne z pozycji fotela czy kanapy, wprowadzenie siebie w chory i nierealny świat, który raczej ma swoje miejsce wyłącznie w najgorzych koszmarach. Możliwe, że wstyd się przyznać, ale mi książka zdecydowanie się podobała, mimo swojej ogromnej brutalności.
Jeżeli przeczytana historia na długo zostaje w pamięci i często jej fragmenty nawet śnią się po nocach, to znaczy, że czas poświęcony na jej przeczytanie nie był zmarnowany. Wychodząc z założenia, że lepsze są takie emocje niż żadne- było warto.
Owszem książka sprawia, że wykręca się twarz w obrzydzeniu, ale jak już wspomniałam, to o mocne wrażenia mi chodziło, więc " Ludzie Cienia" wpasowali się idealnie w moje oczekiwania.
A co gdyby taka sekta naprawdę istniała?

Chwytając książkę spodziewałam się czegoś zupełnie innego- jednak nie byłam wcale, ani trochę rozczarowana.
Moja wyobraźnia generalnie sięga daleko, ale nie aż tak daleko, jak autora.
Nie wiem czy to dobrze, ale podczas lektóry zastanawiałam się kto ma gorzej w głowie- autor, który to napisał, czy czytelnik, któremu sprawia to przyjemność? - pozostawie to pytanie dla...

Oto jest. Trzecia część zmagań funkcjonariuszy Jerryego Pardoe i Dżamili Patel z kryminalnymi sprawami londyńskich zaświatów. To właśnie tej parze trafiają się najbardziej niepojęte przypadki zbrodniczych wydarzeń. To właśnie oni docierają do rozwiązań, które znajdują się daleko poza granicą wiedzy, wiary jak i ludzkiego rozsądku.

Tak jak w poprzednich odsłonach, tak i tym razem, bohaterowie stają przed ciężkim tematem. Spalone zwłoki, obgryzione do kości mięso i brak logicznego motywu nie ułatwia bohaterom na skuteczne pojmanie sprawcy. Problem jednak nie dotyczy jednej ofiary a kilkunastu, poćwiartowanych w różnych miejscach i w różnym czasie. Do tego mroczne malowidła na ścianach i kości ułożone na kształt pradawnych ołtarzy. Prawda może okazać się bardzo okrutna.

"Ludzie cienia" to świetnie skonstruowana opowieść grozy. Na nowo spotykamy "starych" znajomych i wraz z nimi na wzór agentów Muldera i Scully (Z Archiwum X) śledzimy przebieg wydarzeń podczas niecodziennego śledztwa. I jak w poprzednich częściach sprawy daleko wymykały się poza ludzkie rozumowanie, tak w tym przypadku sprawa jest już bardziej naturalna. Oczywiście nie zabraknie podróży po odległych wierzeniach, mimo to, temat wydaje się bardziej logiczny niż w poprzednich odsłonach.

Zakończenie książki - genialne.

Polecam cały cykl - ponadwymiarowe sprawy w kryminalnym charakterze.

Oto jest. Trzecia część zmagań funkcjonariuszy Jerryego Pardoe i Dżamili Patel z kryminalnymi sprawami londyńskich zaświatów. To właśnie tej parze trafiają się najbardziej niepojęte przypadki zbrodniczych wydarzeń. To właśnie oni docierają do rozwiązań, które znajdują się daleko poza granicą wiedzy, wiary jak i ludzkiego rozsądku.

Tak jak w poprzednich odsłonach, tak i tym...

jak zwykle dobry masterton może troszkę słabsza od poprzednich części ale też spoko

jak zwykle dobry masterton może troszkę słabsza od poprzednich części ale też spoko

No coś nie pyknęło w tej historii. Może i mam umysł pełen specyficznych obrazów, ale kanibalizm jakoś szczególnie nigdy mnie nie pociągał. No ale nie fakt konsumpcji czy dzikiej przemocy obniżył ocenę. Autor postanowił nieco urozmaicić fabułę i kilka rozdziałów w różnych częściach książki napisał z perspektywy plemienia dzikusów. No cóż poza przedstawieniem ich wierzeń w Balai (pakistańskiego demona) wartość tych rozdziałów była znikoma, tak samo jak postaci, no i męcząca. Tylko czekałem na rozdziały z głównymi bohaterami i prowadzonym śledztwem. Takim udziwnieniom fabularnym mówię nie.

No coś nie pyknęło w tej historii. Może i mam umysł pełen specyficznych obrazów, ale kanibalizm jakoś szczególnie nigdy mnie nie pociągał. No ale nie fakt konsumpcji czy dzikiej przemocy obniżył ocenę. Autor postanowił nieco urozmaicić fabułę i kilka rozdziałów w różnych częściach książki napisał z perspektywy plemienia dzikusów. No cóż poza przedstawieniem ich wierzeń w...

Dużo krwi, dużo dosadnych opisów i jak zwykle wątek paranormalny. Po poprzednim tomie, tak wielkie wrażenia nie robi, czyta się dobrze i szybko (o ile tematyka komuś nie przeszkadza).
Ot, zwykły horror z dużą ilością przemocy i krwi.

Dużo krwi, dużo dosadnych opisów i jak zwykle wątek paranormalny. Po poprzednim tomie, tak wielkie wrażenia nie robi, czyta się dobrze i szybko (o ile tematyka komuś nie przeszkadza).
Ot, zwykły horror z dużą ilością przemocy i krwi.

Jestem wrażliwa na opis zapachów w książkach, a tutaj było ich naprawdę sporo i bardzo mnie to obrzydzało. Jest to dowód, że książka była napisana ciekawie i przekonująco. Muszę powrócić do Mastertona, ponieważ sporo mnie ominęło w jego twórczości.

Jestem wrażliwa na opis zapachów w książkach, a tutaj było ich naprawdę sporo i bardzo mnie to obrzydzało. Jest to dowód, że książka była napisana ciekawie i przekonująco. Muszę powrócić do Mastertona, ponieważ sporo mnie ominęło w jego twórczości.

Z tomu na tom seria o przygodach detektywów Patel i Pardoe robi się coraz ciekawsza i bardziej wciągająca, a pomysły Mastertona coraz bardziej szalone i niewiarygodne. Akcja trzeciego tomu dosyć długo się rozkręca i mozolnie się tą historię przyswaja, ale kiedy już nabiera odpowiedniego tempa, nie sposób się od niej oderwać. Czego tym razem można oczekiwać? Są nazistowskie eksperymenty z okresu II wojny światowej, jest sekta bezdomnych kanibali, jest krwawa jatka i mroczny klimat, czyli wszystko, co sprawia, że horrory Mastertona są tak poczytne. Więcej nie zdradzę, może oprócz faktu, że na podorędziu mam czwarty tom i już żałuję, że to ostatni z serii (oby nie).

Z tomu na tom seria o przygodach detektywów Patel i Pardoe robi się coraz ciekawsza i bardziej wciągająca, a pomysły Mastertona coraz bardziej szalone i niewiarygodne. Akcja trzeciego tomu dosyć długo się rozkręca i mozolnie się tą historię przyswaja, ale kiedy już nabiera odpowiedniego tempa, nie sposób się od niej oderwać. Czego tym razem można oczekiwać? Są nazistowskie...

Człowiek chyba wyrasta. Ulubiony autor już tak nie zachwyca jak kiedyś czy on gorzej pisze ?? W Londynie policjanci nie mają broni palnej.

Człowiek chyba wyrasta. Ulubiony autor już tak nie zachwyca jak kiedyś czy on gorzej pisze ?? W Londynie policjanci nie mają broni palnej.

Naprawdę mocna książka. Niektóre opisy makabryczne. Jak dotychczas najbardziej brutalna książka jaką czytalem. A intryga super. Wkręciło mnie od razu. Graham się nie patyczkuje. Po raz kolejny baaardzo podoba mi się końcówka. Nie ma happy endu, autor zostawia pole do interpretacji i z leciutkim dreszczykiem. Warto

Naprawdę mocna książka. Niektóre opisy makabryczne. Jak dotychczas najbardziej brutalna książka jaką czytalem. A intryga super. Wkręciło mnie od razu. Graham się nie patyczkuje. Po raz kolejny baaardzo podoba mi się końcówka. Nie ma happy endu, autor zostawia pole do interpretacji i z leciutkim dreszczykiem. Warto

Dekadę temu przeczytałam swoją pierwszą książkę Grahama Mastertona. Przeczytana historia bardzo mi się spodobała. Tak bardzo, że pojechałam na spotkanie z autorem, które od wielu lat wspominam jako jedne lepsze w moim życiu. Mam plan, aby przeczytać jak najwięcej książek napisanych przez Mastertona, gdyż wszystkie z jego dorobku to chyba do emerytury nie poznam. Jest ich mnóstwo, a autor cały czas pisze nowe. Niedawno, udało mi się sięgnąć po jedną z jego nowszych książek, czyli „Ludzie cienia”.
Książka „Ludzie cienia” należy do serii „Wirus”. Jest to trzeci tom. Miałam okazję czytać drugi. Poprzednim, jak i tym razem nie czułam żadnego braku nieznania całego cyklu od początku. Historia jest tak skonstruowana, że można ją czytać jako samodzielną. A opowiada o bardzo dziwnym kulcie. Wszystko zaczyna się od odkrycia rozczłonkowanych ciał. Następnie dochodzi do kilku porwań. Do tego wszystkiego dochodzi malunek boga z głową kozła i ludzie, których mowy nie da się zrozumieć. Wszystkie te elementy są ze sobą jakoś powiązane, a sprawę próbuje rozwiązać najlepsza para policjantów do spraw nadprzyrodzonych.
Książkę „Ludzie cienia” od początku czytało mi się bardzo dobrze. Wciągnęłam się w czytaną historię. Byłam ciekawa jak wszystkie elementy zostaną połączone i czy uda się uratować niektórych z porwanych ludzi. Zawsze wydawało mi się, że ciężko mnie obrzydzić. Jednak w tej książce pojawiły się takie opisy, które na moment odrzuciły mnie od czytania. Autor zdecydowanie mnie tym zaskoczył. Nie spodziewałam się, że kiedyś to się stanie.
„Ludzie cienia” to moje kolejne udane spotkanie z Mastertonem. Historia okazała się być momentami obrzydliwa i paskudna, ale do tego wciągająca od pierwszych stron. Takiego Mastertona lubię i po takiego właśnie z chęcią sięgam. Już niedługo będę czytać kolejną część z tej serii, czyli „Wybryk natury”.

Dekadę temu przeczytałam swoją pierwszą książkę Grahama Mastertona. Przeczytana historia bardzo mi się spodobała. Tak bardzo, że pojechałam na spotkanie z autorem, które od wielu lat wspominam jako jedne lepsze w moim życiu. Mam plan, aby przeczytać jak najwięcej książek napisanych przez Mastertona, gdyż wszystkie z jego dorobku to chyba do emerytury nie poznam. Jest ich...